Ik wil niet als een Dramaqueen overkomen maar ik heb grote moeite met deze week. Na gisteren de verjaardag van mijn overleden moeder te hebben 'gevierd' is nu mijn vader aan de beurt. Hij zou vandaag tachtig zijn geworden. Ik weet de dood hoort bij het leven maar ik kan er maar niet aan wennen. Gisteren naar hun graf geweest en wat rondgelopen in mijn geboortedorp. Het is een cliché maar wat vliegt de tijd. Ik zie me nog met mijn vader een kastanje in de grond stoppen die zou uitgroeien tot een enorme boom. Wat heb ik gehuild toen deze boom, enkele maanden na de dood van mijn vader in 2001, werd geveld door een schimmel. Als ik er het geld voor had gehad, misschien gedraag ik me nu wel een tikkeltje als een Dramadiva, had ik een stalen constructie laten maken om de boom te laten stutten. Maar ja het leven gaat verder. Dat is soms wreed maar ook vaak heel mooi. In mijn vroegere kinderkamer klinkt nu het gekrijs van een pasgeboren baby. In ons ouderlijk huis is een nieuw gezinnetje bezig een toekomst op te bouwen.
