Vanochtend met gemengde gevoelens opgestaan. Het is vandaag precies vier jaar geleden dat mijn moeder overleed. Ik zie haar nog liggen in het ziekenhuis. Daar lag ze als een breekbaar poppetje, wit als porselein, met op ieder oog een soort van compres waarmee haar ogen werden gekoeld. We moesten snel afscheid nemen. Mama had namelijk een donorcodicil getekend. Haar hoornvlies zou worden getransplanteerd. Doordat zij haar laatste adem uitblies, zo voelde het voor ons, kon iemand anders een nieuwe start maken. Doordat zij haar ogen sloot werden die van een ander geopend. Enkele uren voor haar dood had ze met haar laatste krachten, dat bleek achteraf, vrolijk gebabbeld en grapjes gemaakt. Zoals ze dat als geen ander kon. Als er iets is dat ik van haar heb geërfd is het haar gevoel voor humor en de eigenschap om juist als het slecht met je gaat de rol van de vrolijke clown uit de kast te halen en met grappen en grollen de aandacht af te leiden. Toch voel ik me vandaag, in vergelijking met voorgaande jaren, minder verdrietig. Is het cliché dan toch waar? Verdriet slijt met de jaren? Voordat ik gisteren ging slapen kreeg ik te horen dat er een kans bestaat dat ik aanstaande zondag een duet zal zingen met minister Ronald Plasterk. Het betreft het romantische liedje Een nieuw begin uit de musical Aladdin. Dus betrap ik me erop dat ik, terwijl ik de kaarsjes aansteek bij de foto van mijn overleden ouders, zingend uitbarst in regels als:
'k Vlieg met je mee
't Is of ik door de ruimte glij
Wij staan nu samen in
Een nieuw begin
Een nieuwe wereld wacht op jou en mij
Bij het horen van: Ik ben net een meteoor. Ik schiet maar door... spreekt mijn vader mij sarcastisch toe: 'Haha ga je boekhouding maar doen dan sta je met je beide benen op de (af)grond!' Misschien heeft hij wel gelijk. Want na de euforische roes van de afgelopen maanden is daar de financiële kater. Alles heeft veel meer gekost dan begroot. Gevolg: privéspaarrekeningen zijn geplunderd en de witblonde Diva zit met de blaren op zwart zaad. Ook mama kan met moeite haar lachen inhouden bij de pathetiek van:
Onze wereld is mooi
Spannend, schitterend, stralend
`t Is een wereld waarin je
Al je zorgen snel vergeet
Een nieuw begin
We zijn nu vrij...
